به گزارش پایگاه خبری – تحلیلی فردونیوز؛نهر خَیِّن، نقطه‌ای گمنام در نقشه جغرافیایی اما جاودانه در تاریخ ایثار و مقاومت، یکی از نمادهای رشادت دوران دفاع مقدس است. از پل نو تا شلمچه، راهی پر از خاطرات حماسه‌سازان است که نهر خین در قلب آن می‌درخشد. این منطقه، که زمانی محل تلاقی رزمندگان ایرانی با نیروهای متجاوز بعثی بود، امروز به یادمانی ارزشمند از شجاعت و ایثار بدل شده است.

یادمان شهدای این منطقه، روایتگر نبردهای نفس‌گیر و ایستادگی‌های ماندگار رزمندگانی است که در سخت‌ترین شرایط از مرزهای ایران اسلامی دفاع کردند.

در همین راستا، اکبر بهنام‌جو استاندار قم، سردار محمدرضا موحد فرمانده سپاه امام علی بن ابیطالب (ع) و سردار حسین یکتا از چهره های فعال فرهنگی، طی سفری به مناطق عملیاتی دوران دفاع مقدس، از این یادمان ارزشمند بازدید کردند تا اهمیت حفظ این میراث حماسی را یادآور شوند.

در جریان این بازدید، مقرر شد، یادمان مقتل شهدای نهرخین با حمایت استاندار و فرمانده سپاه قم و به همت حسین یکتا بازسازی شود.

موقعیت نهر خین

در مسیر حرکت از پل نو به شلمچه، سمت چپ جاده تابلوی “به طرف نهر خین” دیده می‌شود. این نهر که جزیره بوارین عراق را از شلمچه ایران جدا می‌کند، با بیابانی دورافتاده احاطه شده است. نهر خین که به شط‌العرب عراق متصل می‌شود، دو و نیم متر عمق و عرضی متغیر بین هشت تا سی متر دارد.

پیش از آغاز جنگ، ارتش عراق از این نهر برای انتقال سلاح به عوامل خود در خرمشهر استفاده می‌کرد. در روزهای نخست جنگ، نیروهای عراقی در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ آرایش تهاجمی خود را در کنار نهر خین شکل دادند. پاسگاه مرزی خین نیز که از پیش زیر آتش دشمن قرار داشت، در سومین روز جنگ تخلیه شد و مدافعان در محدوده پل نو مقاومت خود را ادامه دادند.

منطقه نهر خین، در جریان عملیات کربلای چهار، شاهد یکی از سخت‌ترین درگیری‌های خود بود و بسیاری از رزمندگان در این نبرد به شهادت رسیدند. دشمن برای جلوگیری از عبور رزمندگان، نهر خین را به مجموعه‌ای از موانع نظیر نبشی‌های ضربدری، سیم‌خاردارهای حلقوی، میادین مین و دژهای مستحکم مجهز کرده بود.

رزمندگان در کربلای چهار با شجاعت به این منطقه نفوذ کردند و خسارات سنگینی به دشمن وارد نمودند، اما به دلیل افشای عملیات و شدت آتش دشمن، فرماندهان مجبور به توقف عملیات شدند. تجارب این نبرد سرانجام در عملیات کربلای پنج به آزادسازی نهر خین انجامید.
پایان پیام