می گوید: «مسئولی که راه را برای مدرسه سازی باز نکند؛ راهش در شب اول قبر بسته است.»
و البته این جمله نیز هیچگاه از سر زبانش نمی افتد: «تا زنده ایم؛ مدرسه می سازیم.».
او به این جملات باوَر دارد؛ و همین باور است که در دل دیگران نیز می نشیند و آنان را شیفته صمیمیت او می کند.
سخن از یک خیّرِ متولدِ دیار کریمه اهل بیت سلام الله علیهاست؛ شخصیتی با باور کریمانه و با نگاهی ملی و بلکه بین المللی که سبب شده تا نه تنها به عنوان عضو مجمع خیرین مدرسه ساز استان قم و همچنین خیّر نمونه مدرسه ساز شناخته شود؛ بلکه سفیر مدرسه سازی کشور نیز لقب بگیرد.
مادرش را در یک سالگی از دست داد. بانویی پاکدامن، همسری پدرش را پذیرفت تا  همراه خواهرها و برادرانش، در دامان مِهر و تربیت آن بانو، روزگار بگذرانند و البته همچنان قدردان زحمات او باشند.

چشیدن طعم کمبودها، یک اصل تربیتی

پدرش به عنوان یکی از معتمدان و خیّران قمی، اصرار داشت که فرزندانش، همانند همه کودکان جامعه بزرگ شوند و حتی طعم کمبودها را بچشند؛ این بود که در دوران دبستان، به همراه برادرش که دو سال از او بزرگتر بود و بعدها شهید شد، با یک کفش به مدرسه می رفتند؛ او شیفت صبح بود و برادر، شیفت عصر.

بعدها وقتی با پدر صحبت می کرد و از او می پرسید شما که مشکل مالی نداشتید چرا این کار را می کردید؟؛ حاج احمد می گفت می خواستم بین شما و دیگر بچه های عادی جامعه تفاوتی نباشد؛ ضمن این که لازم است تا فرزندان، گاهی طعمِ نداری را نیز بچشند و همیشه در رفاه و آسایش نباشند.
او اکنون، علت آن کار پدر را بهتر متوجه می شود و سعی می کند برخی مواقع، همان نگاه تربیتی اصیل را در مورد فرزندان خود نیز پیاده و آن را به دیگران نیز توصیه کند.

خیابان حاج زینل قم و احداث درمانگاه در محل خانه پدری

یکی از افتخاراتش این است که بیش از سی سال، خادم زائران بیت الله الحرام بوده است.

می گوید: «در یکی از این سفرها به سرزمین وحی و در سعی بین صفا و مروه، یاد پدرم مرحوم حاج احمد را زنده کردیم و از ارادت قلبی او به حضرت ثامن الحجج، اباالحسن الرضا علیه آلاف التحیه و الثّناء و خواهر بزرگوارشان حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها با دوستان سخن گفتیم. آن جا بود که با خود گفتم چرا پس از درگذشت پدر، کاری برایش انجام ندهیم. این بود که پس از بازگشت از آن سفر معنوی، موضوع را با خانواده مطرح کردم و با رضایت همه اعضا، تصمیم گرفتیم منزل پدری خیابان هفتم تیر (حاج زینل) قم را به درمانگاه خیریه تبدیل کنیم؛ درمانگاهی که همچنان بین کوچه های 12 و 14 این خیابان مشغول خدمت رسانی به زائران عش آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین و مجاوران اُمّ القرای جهان اسلام است.»

ساخت چندین مدرسه و مجتمع آموزشی به نام برادر شهید

می گوید: «در سال 1393 به دعوت یکی از دوستان وارد عرصه مدرسه سازی شدم. تنها چند ماه به آغاز سال تحصیلی باقی مانده بود. برخی مسئولان و همچنین دوستان مجمع خیرین مدرسه ساز استان قم به بنده اطلاع دادند که اگر مدرسه ای تا مهر ماه آماده پذیرش آینده سازان این آب و خاک نشود، حدود 900 دانش آموز منطقه پردیسان قم برای تحصیل علم در نزدیکی محل سکونت، با مشکل مواجه می شوند. قول دادم که پیش از آغاز سال تحصیلی، مدرسه آماده بهره برداری شود؛ اما پس از آن قول، تردیدی به جانم نشست: آیا می توانم به وعده وفا کنم؟ این بود که به پابوس آقا امام رضا علیه السلام رفتم و از خود آن امام رئوف مدد جُستم. بحمدالله با عنایت پروردگار و حضرت ثامن الائمه علیه السلام، مشکلات این پروژه و از جمله مشکلات مالی، یکی بعد از دیگری برطرف و مدرسه قبل از مهر ماه، آماده پذیرش دانش آموزان شد.»

او تصمیم گرفت این مجتمع آموزشی و همه مجتمع های آموزشی بعدی را به نام برادر شهیدش، مهدی نامگذاری کند. مهدی متولد 1344 بود و در سال 1363 یعنی در سن 19 سالگی در جزیره مجنون و بر اثر اصابت ترکش به ناحیه پشت سر به فیض شهادت نائل آمد.

و اما طعم لذت بخش حضور دانش آموزان و آینده سازان در مدرسه ای نوساز در منطقه پردیسان قم، آنچنان در دل و جان حاج ابوالفضل نشست که تصمیم گرفت همچنان در کار خیر مدرسه سازی به عنوان زیباترین جلوه نیکوکاری باقی بمانَد و دیگران را نیز به این توفیق الهی فرا خوانَد.
این بود که برنامه ریزی و پیگیری برای ساخت مدارس بعدی در قم و برخی دیگر از استان های کشور توسط او ادامه یافت؛ تا آن جا که تاکنون موفق به احداث و مشارکت در ساخت بیش از 15 پروژه آموزشی، پرورشی و ورزشی در استان قم و همچنین احداث و مشارکت در ساخت بیش از 30
پروژه مشابه در دیگر استان های کشور شده است.

حاج ابوالفضل می گوید: «مردم منطقه پردیسان قم، مردم باصفایی هستند و هر وقت ما را در مدرسه می بینند ابراز محبت می کنند. این منطقه به مدارس زیادی نیاز دارد و  بنابراین استحقاق بیشتری برای نذر مقدس و فرهنگی مدرسه سازی دارد.»

مدرسه سازی، نذر مقدس فرهنگی

او «مدرسه سازی» را یک «نذر مقدس فرهنگی» می خوانَد.

معتقد است اگر می خواهیم فرزندان خود را، حسینی وار تربیت کنیم؛ باید بدانیم که تربیت صحیح از همین مدرسه ها شروع می شود و همان گونه که مردم در ایام محرم و عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام برای زنده نگه داشتن یاد حضرت سیدالشهداء علیه السلام و یاران شهیدشان، نذری می دهند و عزاداران را اِطعام می کنند؛ باید به این نکته هم بیندیشند که مدرسه سازی و مشارکت هرچند اندک در این کار خِیر بسیار مهم، زمینه ساز تربیت نسلی حسینی است و قطعا پرداختن به این امر خیر با هر توان مادی و معنوی، صدقه ای جاریه برای دست اندرکاران این عرصه و نسل ایشان خواهد بود.

این گونه است که حاج ابوالفضل برای مدرسه سازی از عبارت «نذر مقدس فرهنگی» استفاده می کند و به این تعبیر، باوَر دارد.
سال هاست که او را به عنوان یکی از فعال ترین خیرین مدرسه ساز می شناسند.

می گوید: «خیرین مدرسه ساز این عرصه خطیر را ترک نخواهند کرد و تا زنده اند؛ با افتخار مدرسه می سازند و همچنان که آموزش و پرورش به تربیت و ساختن انسان ها می پردازد؛ خیرین مدرسه ساز هم با ساختن مدرسه، زمینه را برای این مهم فراهم می کنند.»

می گوید: «اگرچه در ظاهر گفته می شود که انسان نمی تواند اموالش را با خود به آن دنیا ببرد؛ اما در حقیقت، خیّران با گره گشایی از کار مردم و انجام فعالیت های خداپسندانه بویژه مدرسه سازی، مال خود را به آن دنیا منتقل می کنند و باقیات الصالحاتی برای خود به جای می گذارند.»
و این جملات نیز، برخی دیگر از بیانات قصار اوست:

«خیرین مدرسه ساز، تلاش و کوشش در مسیر نهضت مدرسه سازی را یک نذر مقدس فرهنگی می دانند و باید گفت لذتی در این تلاش ها و کوشش ها هست که تا کسی وارد این عرصه نشود، نمی تواند طعم آن را بچشد.»

«مدرسه سازی یک کار عظیم و زیربنایی برای کشور است و زمینه سازی برای تربیت دانش آموزان عزیز به عنوان نسل آینده کشور را به دنبال دارد.»
«مدرسه سازان باید به «مدرسه یاری» هم بیندیشند و در این عرصه مهم نیز ورود کنند.»

«هر استاندار و هر شهردار، مانند یک پدر برای استان و شهر خود است و از این رو لازم است تا همه استانداران و شهرداران در سراسر کشور، پای کار خیر و بویژه عرصه مدرسه سازی بایستند و در این مسیر - که مسیر تعالی فرزندان خودمان است - از هیچ کوششی دریغ نورزند.»
«خیران و مسئولان باید تا وقتی در این دنیا نَفَس می کشند؛ برای خدمت بیشتر به مردم از یکدیگر سبقت بگیرند و در این مسیر معنوی بدرخشند.»
«همه خیرین مدرسه ساز با هدف خدمت به مردم و دانش آموزان در صحنه بوده، هستند و خواهند بود.»

«ما خیرین، مدرسه می سازیم تا معلمان عزیز و زحمتکش بتوانند با آسودگی خاطرِ بیشتری به هدف اصلی یعنی ساختن انسان ها و آینده سازان بپردازند.»
«خیّران مدرسه ساز با عشق در این راه قدم نهاده اند و همچنان در صحنه حاضر هستند.»

«خیرین باید قدر خود را بدانند و دست از تلاش برای خدمت حداکثری به مردم و دانش آموزان عزیز برندارند.»

«مسئولان در جلسات مجمع خیرین مدرسه ساز استان ها حاضر شوند و این حضور را غنیمت شمارند.»

از «مدرسه سازی» تا «مدرسه یاری»، تجلّیِ عشقِ سرمدی (2)

کم نیستند فعالان عرصه خطیر مدرسه سازی بویژه خَیّران مدرسه ساز که البته حضورشان در این جهاد مقدس مغتنم و مایه خیر و برکت است؛ اما زیاد نیستند مدرسه سازانی که «مدرسه یاری» را نیز دنبال می کنند و به آن معنایی دوباره می بخشند.

... حاج ابوالفضل بر این باور است که باید در موضوع راهبردی مدرسه سازی، از تشریفات کار کم کنیم تا ان شاء الله کلاس ها و مدارس بیشتری برای تعلیم و تربیت بهتر فرزندان عزیز این آب و خاک تأسیس شود و به بهره برداری برسد.

این سفیر مدرسه سازی کشور همچنین به مسئولان ملی و ارشد کشور و همه دست اندرکاران جهاد مدرسه سازی یادآور می شود که باید موضوع «مولّدسازی به عنوان یک اولویت» را در کنار موضوع «تجاری سازی با هدف خودکفایی مدارس» جدی بگیرند و آن ها را برای کمک به نهضت مدرسه سازی و مدرسه یاری در دستور کار عملیاتی خود قرار دهند.

او همچنین یاد و خاطره رئیس جمهور شهید را گرامی می دارد و می گوید: «آقای رئیسی در آخرین ماه مبارک رمضان و در حضور جمعی از خیرین کشور دستور داد تا تکریم خیرین در ادارات دارایی و مالیاتی مورد توجه قرار گیرد که امیدواریم این دستور عملا اجرایی شود و رونق بیشتر جهاد مدرسه سازی را به دنبال داشته باشد.»

این خیّر نمونه مدرسه ساز با تصریح بر این که همت خیرین مدرسه ساز بدون پشتیبانی مسئولان در سازمان ها و نهادهای مختلف به ثمر نمی نشیند؛ در همین ماه مبارک رمضان اخیر و در ایام سالروز ولادت باسعادت کریم اهل بیت، امام حسن مجتبی علیه السلام در همایش کریمان مدرسه ساز برخی استان های کشور حاضر شد و لوح سپاسی را برای مسئولان پیگیر جهاد مقدس مدرسه سازی در برخی استان ها و از جمله استان قم امضا کرد که در آن لوح چنین نوشته بود:

«تردیدی نیست که نظام تعلیم و تربیت، زیربنای توسعه و پیشرفت هر کشور است و در این مسیر، نوسازی، توسعه و تجهیز فضاهای آموزشی، پرورشی و ورزشی، نقشی بسیار مهم و کلیدی ایفا می کند.

بر مبنای همین باور است که بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره)، کمک مردم به مدارس را کمک به خودشان و فرزندانشان و همچنین کمک به کشور و ذخیره آخرت می دانستند و در ادامه رهبر حکیم انقلاب اسلامی، حضرت امام خامنه ای مدّ ظلّه العالی نیز مشارکت در امر مدرسه سازی را صدقه جاریه و از ماندگارترین کارهای نیک بر می شمارند و بر آن تأکید دارند.

خوشبختانه استان قم در سال های اخیر شاهد پیشرفت های کم نظیر در این عرصه بوده که البته این مهم با مشارکت مردم در کنار تعامل صمیمانه مدیران استانی به دست آمده است؛ اما باید اذعان داشت که سرانه فعلی فضای آموزشی در این استان با توجه به کمبودهای گذشته، رشد جمعیت و افزایش مهاجرت اتباع، در شأن دیار کریمه اهل بیت سلام الله علیها نیست و عنایت بیشتر مسئولان ملی و استانی را می طلبد.

اکنون ما مدرسه سازان، کوشش مخلصانه شما را در جهاد مقدس مدرسه سازی ارج می نهیم و امیدواریم سال 1403 که مُزیّن به شعار «جهش تولید با مشارکت مردم» شده است؛ با همراهی مضاعفتان در این عرصه خطیر، به سالی بی نظیر و ماندگار در ارائه خدمت به آینده سازان ایران اسلامی عزیز تبدیل شود؛ ان شاء الله.»

خیّران مدرسه ساز، پیشرانانِ ایرانِ قوی

حاج ابوالفضل در عین حال در صحبت ها و پیگیری های خود، معضل دیرینه کمبود زمین با کاربری آموزشی در استان قم را از یاد نبرده است و به صراحت عنوان می دارَد که اگر زمین با کاربری آموزشی در استان قم باشد؛ خیران مدرسه ساز آماده حضور بیشتر در صحنه خواهند بود.
او بر این باور است که مدرسه سازی، تجلی مردمی سازی و خیرین مدرسه ساز نیز، پیشرانان ایران قوی هستند.

این مدرسه یارِ نمونه در همه دیدارهای خود با دانش آموزان تلاش می کند تا آنان را از درس های زندگی بی نصیب نگذارد؛ مثلا در یکی از مراسم های افتتاح مدارس نوساز در قم، دانش آموزان حاضر را مخاطب خود قرار داد و از آنان خواست در نظافت و تمیزی مدارس بویژه مدارس خیّرساز مشارکت کنند.
حاج ابوالفضل همچنین بعد از ساخت هر مدرسه، هر زمان که بتواند به آن مدرسه سر می زند و البته همیشه مورد تفقّد دانش آموزان و خانواده های آنان واقع می شود. او در عین حال از دانش آموزان انتظار دارد که خوب درس بخوانند؛ به اولیای خود و به اولیای مدرسه احترام بگذارند و خودشان در آینده، راه خیر و دستگیری از مردم را در پیش بگیرند و همیشه برای خود و دیگران خیراندیش باشند.

می گوید: «از مربیان مدارس خیّری می خواهم در نگهداری مدارس کوشا باشند تا این فضاهای آموزشی و تربیتی بتواند به تعداد بیشتری از فرزندان کشور، خیر برساند و البته از مسئولان در همه دستگاه ها و نهادها می خواهم همکاری و همیاری بیشتری در طراحی، احداث و نوسازی مدارس داشته باشند و بدانند که این باقیات الصالحات برای خودشان و نسلشان ماندگار خواهد شد.»

و اما کلام، بیان و ایده

های این سفیر مدرسه سازی کشور چنان صمیمانه و جذاب است که ادارات کل نوسازی مدارس استان های قم و مرکزی را مجاب کرد تا زندگینامه داستانی حاج ابوالفضل هندویان را به قلم هاجر زمانی به زیور طبع آراسته کنند؛ اقدامی بِجا و فرهنگی که با عنوان کتاب «ای برادر تو همان اندیشه ای» در دست اجراست.

لازم به ذکر است از هاجر زمانی تاکنون چند کتاب داستانی و از جمله «بگو باران ببارد» و «دست هایی با عطر هلو» توسط انتشارات آستان قدس رضوی (به نشر) و انتشارات مسجد مقدس جمکران منتشر شده؛ ضمن آن که کتاب «الفبای آخر» وی نیز، رُمانی از زندگینامه خیّر مدرسه ساز، حاجیه گوهرتاج ترابی زاده است که پیش از این توسط اداره کل نوسازی مدارس استان قم به بازار نشر عرضه شده است.

دست در دست هم دهیم به مهر ...

و اما یکی از دلایل دلنشین بودن معاشرت با حاج ابوالفضل هندویان، استفاده متناسب وی از شعر و ادب فارسی در کلام و بیان خود است.
وی اخیرا و در بیست و ششمین جشنواره خیرین مدرسه ساز استان قم – که در ایام دهه مبارک کرامت و در بیست و هفتمین روز از اردیبهشت ماه سال 1403 برگزار شد - با اشاره به شعر «مال در ایثار اگر گردد تَلَف/ از درون، صد زندگی آرَد به بار» چنین بیان کرده است: «امیدواریم همه مردم و مسئولان همچنان دست در دست یکدیگر، برای آبادانی و پیشرفت کشور همت کنیم و دست از کوشش برنداریم.»

او در ادامه به شعر «بهتر از صد باغِ خرما وقف کردن، بعدِ مرگ/ دانه ی خرما به دست خویش، اهدا کردن است» هم توجه داده و ابراز امیدواری کرده است همه خیران در دوران حیات خود، توفیق مدرسه سازی پیدا کنند.

وی همچنین توجه خاصی به این بیت شعر از عباس یمینی شریف در کلام و بیان خود  دارد:
دست در دست هم دهیم به مهر
میهن خویش را کنیم آباد.

و شاید ترجیع بند بیشتر سخنرانی های حاج ابوالفضل هندویان، اشاره او به این بیت از نظامی گنجوی است؛ جمله ای که می تواند زینت بخش پایان همه

گفتارها و نوشتارها باشد:
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار.

پایان پیام